سخنرانی رنزو پیانو
معماری از زبان رنزوپیانو:
دریافت جایزه ی پریتزکر سال ۱۹۹۸ به طور حتم برای من افتخار بزرگی است. نخست مایلم سپاس قلبی خود را از اعضای محترم هیأت داوران بیان کنم. چراکه آنان درهای عظیم معبد پیروزی را به روی افرادی چون من که همواره پشت در ایستاده بودم، گشودند. بسیار خوشحال و مفتخرم که معمار برگزیده ی سال انتخاب شده ام این انتخاب به چه معناست؟ آیا مثل انتخاب پرفروش ترین محصول سال مد فصل یا آهنگ پرطرفدار ماه است که پس از گذشت مدتی از یاد می رود؟ معمار به معنای واقعی کیست؟ معماری چیست؟
من تا به امروز حدود سی سال از عمرم را در این حرفه صرف کرده ام و به جرأت میگویم که درک مفهوم و معنای معماری را تازه آغاز کرده ام.
معماری در اصطلاح لفظی یک خدمت است؛ هنری که در نهایت محصولی را می آفریند . آن محصول به هدفی منتهی میشود .اما همواره این هنر از نظر اجتماعی پرخطر هم است زیرا هنری تحمیلی است.
شما میتوانید کتابی بد را بیرون بیندازید و یا موسیقی ناهنجار را گوش نکنید اما نمیتوانید از دیدن برجی زشت و بد منظرکه در مقابل خانه تان قد برافراشته اجتناب کنید. معماریی که منظری بد ترکیب را به مردم تحمیل میکند هیچ فرصتی برای استفاده کنندگان نمی آفریند و این مسئولیتی سنگین و جدی برای نسل فعلی و نسلهای آینده است معماری در حقیقت کهن ترین حرفهی جهان است و شاید دومین حرفه از نظر قدمت البته اگر شکار و کشاورزی و کشف دریاها را جزو نخستین و کهن ترین حرفه ها تلقی نماییم.
فعالیت ها
معماری از زبان رنزوپیانو:برخی از فعالیتهای انسان ریشه ی فعالیتهای دیگر اوست. بلافاصله پس از پیدا کردن غذا، جستجوی سرپناه مطرح شد و در نقطه ایی تعیین کننده انسان با سرپناههای طبیعی موجود در طبیعت و محیط ارضاء نمیشد.درست در همین زمان معماری پا به عرصه وجود گذاشت. در حقیقت معماری آینهای از تمام آنهاست.
شاید بتوانم منظورم را با یک مثال بهتر توضیح دهم معماری همچون کوه یخ شناور است اما نه از دیدگاه مسافران کشتی تایتانیک که با کوچکترین ضربه آنان را به قعر اقیانوس ،فرستاد بلکه از این نظر که قسمتی از آن زیر آب قرار دارد در و پنهان یک کوه یخ که زیر آب است.
معماری
نیروهایی وجود دارد که میتواند معماری را به اوج برساند؛ یعنی جامعه علم و هنر. معماری خود یک جامعه است زیرا بدون ،مردم آرزوها آمال و احساسات ،آنها ماهیت وجودی ندارد. گوش فرادادن به خواستههای مردم برای معمار امری مهم در عین حال دشوار است .زیرا همواره وسوسهی تحمیل طرح طرز تفکر یا روش کاری شخصی و بدتر از همه تحمیل سبک شخصی به مردم وجود دارد اما من معتقدم رويكردى آرام لازم است.
من فردی پیشرو نیستم و منظورم از حس خدمت تقدیس آن نیست بلکه به بیانی بسیار ساده تلاشی در جهت اعتلای حرفه ام است. بدون این اعتلا خود را در پیچ و خمها و پیچیدگی های سلیقه ها و مدهای زودگذر گم میکنیم. البته تعبیر معماری بی شک خدمت به معنای محدود گریزی برای رهایی از آنها ندارد.
به طور کلی شهر جایی است که در آن معمار از قابلیتهای حرفه اش آگاهی پیدا میکند، چراکه پیوسته میتواند شاهد مشکلات و مسائل ناشی از معماری اش باشد. کار کردن در شهر بدان معناست که فرد خود را با تاریخ و فرهنگ آن شهر پیوند زند، در عین حال خود را برای چالشهای جدیدی مثل مفاهیم جدید زندگی و ایده های نو درباره ی سازماندهی فضایی آماده کند.
از نظر رنزو پیانو شهر فراتر از همه ی اینهاست. شهر اثر هنری منحصر به فردی است که برای برآورده کردن نیازهای در حال تغییر به طور مداوم باید مورد استفاده قرار گیرد .
بدون شک موقعیتی خارق العاده برای کشف قوانین و فنون ساختمانی کهن – شاید از طریق مداخله های جزئی تا عملیات مهم و بزرگ – و پیدا کردن محرک ها و زمینه های تحول جدید به شمار میرود .به نظر رنزو پیانو شهر مجموعه ایی ساده نیست بلکه شیئی است که در فرآیند تبدیل یا تغییر ساخته میشود .
معماری شهری
معماری از زبان رنزوپیانو:در معرض تغییر شکلهای اساسی قرار دارد با وجود این او به خوبی میداند شهر پیکرهایی حساس و مهم است که باید حفظ شود.»
مرکز پومپیدو تجربه ای بی نظیر و خاص برای شهر پاریس به ارمغان آورد. این کار باعث شد ارزیابی اثرات تغییر ویژگیهای منحصر به فرد شهر از طریق استفاده از مصالح و تكنولوژیهای جدید امکان پذیر شود.
این موضوع به شناخت مجدد جایگاه موزه در جامعه ی امروزی و به نقش مهم آن در آینده ی توسعه شهری نیز منتهی شد .جلوه های ویژه ی شهر که در طول چند سال گذشته از طریق تغییرات وسیع و گسترش مناطق صنعتی از بین رفتن بافتهای تاریخی شهر و افزایش مناطق حاشیه، شکل گرفته است .
توسط برخی طرحها و پیشنهادات رنزو پیانو که در همان دوران و بر پایهی تحقیقات و تحلیلهای گسترده و طاقت فرسا انجام شد تغییر ماهیت مییابد. اینکه یکی از اولین رویکردها نسبت به موضوع باززنده سازی بافت تاریخی در شهر اوترانتو بوده، تصادفی نیست. شهرهای رودس اوترانتو، ماترا و مالتا شهرهایی هستند که دچار نوعی بلاتکلیفی بین حفاظت و بی توجهی شده اند در همه ی ،آنها پدیده ی شهرنشینی نتوانسته کیفیتی مناسب جایگزین کیفیت شهر سنتی بکند. کیفیتی که هنوز مهمترین ویژگی آن در نیازهای انسانی ریشه دارد.
معماری
و معماری متشکل از همه ی آنهاست یعنی ،جامعه دانش و هنر. معماری آینه ای از زندگی است؛ به همین دلیل کنجکاوی تنش اجتماعی و حس ماجراجویی را در آن به خوبی میبینم و همواره مسائلی وجود داشته است.
در ادامه معماری از زبان رنزوپیانو
همیشه دوست داشتم با پدرم به کارگاههای ساختمانی بروم و خلق بناهای عظیم از هیچ توسط انسانها را ببینم. کارگاه ساختمانی برای کودک یک جادوست. روزی توده ای از سنگ آجر و خاک را در آن میبینید و فردا دیوارهایی که استوار ایستاده اند . در پایان ساختمانی بلند صلب که مردم در آن زندگی میکنند. من مرد خوش شانسی بوده ام چراکه عمرم را صرف انجام کاری کردم که در کودکی آرزوی آن را داشتم.
همه ی اینها باعث می شود رشد فرد به طور فطری با خوش بینی و علاقه مندی به آینده همراه باشد. هر چند این امر اجتناب ناپذیر است.
اما گاهی انسان گذشته اش را نیز دوست دارد چه به عنوان یک ایتالیایی و چه به عنوان یک اروپایی .
فرانسیس اسکات فیتز جرالد
در نهایت میتوان سخنان فرانسیس اسکات فیتز جرالد را به یاد آورد که می گوید:
«ما اکنون سعی داریم بر خلاف جریان حرکت کنیم و مدام در جستجوی راه بازگشت به گذشته هستیم. به عقیده ی من این عبارت، تصویری واضح و روشن از وضعیت انسان کنونی نشان میدهد.
گذشته هنوز هم پناهگاهی ایمن و وسوسهای دائمی برای انسان است. در عین حال آینده تنها جایی است که باید به سوی آن حرکت کنیم؛ البته اگر حرکتی وجود داشته باشد.
بدون دیدگاه